အျပာစတိုး

ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါအခ်စ္ကေပးေသာဆုလဒ္ေရးသူ-ဒိုးကေလးေတာင္ငူျမိဳ႕၏အေရွ႕ေတာင္ဘက္စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းေဘးရွိရြာသာယာ(အမည္လႊဲ)ဆိုသည့္ကရင္ရြာေလးတစ္ရြာမွာအသက္မွာ၁၉ႏွစ္အရြယ္ရွိေစာအယ္ထူးဆိုတဲ႕ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။အဆိုပါရြာေလးရွိရြာသူရြာသားေတြဟာလယ္ယာလုပ္ကိုင္သူကလုပ္စစ္ေတာင္းျမစ္အတြင္းငါးဖမ္းလုပ္သူကလုပ္ႏွင့္အင္မတန္ရိုးသားၾကပါသည္။တစ္ခ်ိဳ႕ရြာသားေတြကေတာ့၁၃မိုင္ခန္႕ေဝးသည့္ကရင္ျပည္နယ္သံေတာင္ျမိဳ႕မွကြမ္းဒူးရင္းသီးဒညင္းသီးဖာလာစသည့္ေတာင္ယာထြက္ရာသီသီးႏွံပစၥည္းေတြကိုဆိုင္ကယ္ကားစသည္တို႔ႏွင့္သြားေရာက္ဝယ္ယူသယ္ေဆာင္ျပီးေတာင္ငူျမိဳ႕သို႔တစ္ဆင့္ပို႕ေဆာင္ေရာင္းခ်သည့္အလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ေစာအယ္ထူးတို႕မိသားစုကကားျဖင့္ထိုရာသီသီးႏွံပို႕ေဆာင္ေရးအလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္သျဖင့္ရြာသာယာရြာကေလးတြင္အဆင္ေျပေသာမိသားစုထဲတြင္ပါဝင္သည္။ေစာအယ္ထူးတြင္အလြန္ခ်စ္ရေသာေနာေဖာမူဆိုသည့္ရည္းစားတစ္ေယာက္ရွိသည္။ေနာေဖာမူမွာအသက္၁၈ႏွစ္ခန္႕ရွိျပီးအေမကကရင္အေဖကဗမာျဖစ္၍ရြာသာယာရြာတြင္အေခ်ာအလွစာရင္းတြင္ပါဝင္သည္.. ။ေစာအယ္ထူးနဲ႕ေနာေဖာမူမွာရည္းစားတုိ႕သဘာဝခ်ိန္းေတြ႕ၾကေလ့ရွိသည္။ေစာအယ္ထူးမွာေနာေဖာမူကိုအလြန္ခ်စ္ျပီးရိုးအသူျဖစ္၍လိင္ကိစၥကိုခ်စ္ရသူေနာေဖာမူအေပၚမက်ဴးလြန္ရ

“ကလင္”“ကလင္”ေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ေသာ္ေသာ္စမ္းတစ္ေယာက္ေကာင္းခန္းေရာက္မွမီးျပတ္သြားရသည္။အိမ္မွာဘယ္သူမွမရွိတုန္းေအာကားၾကည့္ျပီးအမွန္အကန္သြားတိုက္ေနတာေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ဖီးငုတ္သြားရျခင္းပင္။“အေရးထဲဘယ္သူလဲမသိပါဘူး” တီဗီကိုပိတ္ျပီးအျပင္ကိုထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ့အစ္ကိုဝမ္းကြဲမင္းမင္းေရာက္လာတာျဖစ္သည္္။ေသာ္ေသာ္စမ္း၏အေဒၚဘက္မွစပ္ပါမွေတာ္ေသာေဆြမ်ိဳးဆိုေပမယ့္ငယ္ငယ္တည္းကသူ့ကိုအလိုအလိုက္ဆံုးမို့အစ္ကိုေတြထဲမွာမင္းမင္းကိုအခ်စ္ဆံုးျဖစ္သည္။“ကိုႀကီးပါလားလာေလေပၚမလာတာေတာင္ၾကာျပီဖုန္းလည္းမဆက္ဘူးေနမေကာင္းမ်ားျဖစ္ေနလားဆိုျပီးစိတ္ပူေနၾကတာခုေရာအလုပ္ကိစၥနဲ့လာတာပဲလား” “လာမလို့ပါပဲအလုပ္ေတြရွဳပ္ေနလို့.အိမ္သားေတြအားလံုးလည္းသတိရပါတယ္အထူးသျဖင့္ငါ့ညီမေလးကိုေပါ့အဲဒါေၾကာင့္လည္းအလုက္ကိစၥအေၾကာင္းျပျပီးတမင္လာတာ” “ခုမွလာေျပာေနတယ္သူမ်ားကိုဖုန္းမဆက္ပဲပစ္ထားျပီးေတာ့” “တကယ္မအားလို့ပါစိတ္မေကာက္နဲ့ေတာ့မုန့္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္လာတယ္”“မုန့္ေကၽြးရံုနဲ့မရဘူးညီမေလးသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကိုလိုက္ပို့ေပးရမယ္” “ေကာင္းပါျပီဗ်ာလိုက္ပို့ေပးမယ္ဟုတ္ပလား” “ေဟးဒါမွတို့ကိုႀကီးကြ”ေသာ္ေသာ္စမ္းတစ္ေယာက္ေပ်ာ္သြားျပီးသူ့အစ္ကိုကိုအနမ္းတစ္ပြင့္ေပးျပီးဂု

အခုေရးမဲ့ဇာတ္လမ္းေလးက က်မဘဝရဲ့ လိင္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳပါ။ ၿဖစ္ခဲ့တာႀကာလွၿပီ ဆိုေပမဲ့ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ထိ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနဆဲပါ။ အဲဒီတံုးက က်မက ×× ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလး ရွိပါေသးတယ္။ ×တန္းေအာင္ကာစေပါ့။ က်မတို႔လမ္းထဲမွာ က်မသူငယ္ခ်င္း မိတာ ဆိုတာရွိတယ္။ သူတို႔အိမၾ္ကီးက အႀကီးႀကီး ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ႀကီး၊ သူတို႔မိဘေတြကလည္း အရမ္းသေဘာေကာင္းၿပီး က်မတို႔ေတြကို အရမ္း အလိုလိုက္ ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြ အဲ့ဒီအိမ္ႀကီးမွာဘဲ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ကစားႀကတယ္။ ေန႕ဆိုဖန္ခုံ ညဆို တူတူပုန္း နည္းမ်ိဳး စံုစံု ကစားၿဖစ္ခဲ့ႀကပါတယ္။ က်မအၿဖစ္က တူတူပုန္းကစားရင္းနဲ႔ ၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ မိတာမွာ အကိုတေယာက္ရွိတယ္၊ ကိုမ်ိဳးလို႔ ေခၚပါတယ္၊ ကိုမ်ိဳးက တကၠသိုလ္တက္ေနတာ၊ တတိယႏွစ္။ က်မတို႔ေတြ ည ည တူတူပုန္းႀကေတာ့ ကိုမ်ိဳးလည္း ပါတာ ေပါ့။ ကိုမ်ိဳးက အပုန္းေကာင္းလြန္းလို႔ အရမ္း အဖမ္းရခက္တာ က်မတို႔အားလံုးက ကိုမ်ိဳပုန္းတဲ့ေနရာမွာ လိုက္ပံုးခ်င္ႀက တာ။ ကိုမ်ိဳးကလည္း သူတေယာက္တည္းဘဲပုန္းတယ္။ က်မတို႔ကိုမေခၚဘူး။ တညေတာ့ ကစားေနရင္း က်မက ဇြတ္ဘဲ ကိုမ်ိဳး ေနာက္ကပ္လိုက္ေနေတာ့ ကိုမ်ိဳးက“မိတူးေနာ္ နင္ေနာက္မွငါ့ကိုအဆိုးမဆိုနဲ႔” တဲ့။

“ကိုကို ကိုကို႕ သမီး စိတ္ေကာက္ေနၿပီ အခန္းထဲမွာ၊ ညေနစာလည္း မစားဘူးတဲ့”  ေရခ်ိဳးၿပီးစ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ ကိုညိဳမိႈင္းကို နန္းဖူးဖူးညႊန္႕ က ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကိုညိဳမိႈင္းက ကမန္းကတန္း စြတ္က်ယ္၊ လံုခ်ည္တို႕ကို ဝတ္ကာ မူယာသိမ့္ အခန္းဝသို႕ သြားေလသည္။ အခန္းတံခါးမွာ အထဲမွ ေလာ့ခ်ထားသျဖင့္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္သည္။ “သမီးေလး သိမ့္ ေလးေလး ေရာက္ၿပီေလ၊ ေဆာရီး ေလးေလး အစည္းအေဝးက မျပတ္ႏိုင္လို႕ ေနာက္က်သြားတာ၊ လာတခုခု စားလိုက္ရေအာင္ မနက္ျဖန္မွ သြားၾကမယ္ေလ” “ဟင့္အင္း မသြားဘူး သမီး က ဖတ္စ္ေဒး ဖတ္စ္ရိႈးပဲ ၾကည့္ခ်င္တာ သမီးကို မွ ဂရုမစိုက္တာ ေတာ္ၿပီ၊ မနက္ျဖန္လည္းမၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ “ “အိုကြာ သမီးကလည္း ေလးေလး က ဘယ္လိုမွ ထလို႕ မရလို႕ပါ၊ သူတို႕က ႏိုင္ငံျခားကလာရတာေလ၊ ဒီအခ်ိန္ေလးပဲ ရွိတယ္ ေလယာဥ္က လည္း ေနာက္ တနာရီဆို ထြက္ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ေလးေလး ထလို႕ မရလို႕ေလ” “ဟင့္အင္း မသိဘူး မသိဘူး သြားသြား ေလးေလး သမီးကို မခ်စ္ဘူး အလုပ္ကို ပဲ ခ်စ္တယ္” “ဟုတ္ပါဘူးကြာ သမီးကို ခ်စ္တာေပါ့၊ အလုပ္က တန္းလန္းျဖစ္သြားလို႕ပါကြာ “ အခန္းထဲမွ ဘာသံမွ ထြက္မလာေတာ့။ထိုအခ်ိန္တြင္ စားစရာ မ်ားထည့္လာသည့္ ပန္းဂံ ခြက္ေယာက္တို႕ျဖင့္ ေရာက္လာေသာ

 ထိုက္သူတေယာက္ကိုယ့္အေတ ြးႏွင့္ကိုယ္ေက်နပ္ေနမိသည္။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း ရွားေလာ့ခဟုမ္း လိုလို၊ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လိုလိုေတြးေနမိသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ပါဇယ္ေတြကိုေျဖရွင္းရတာ စိတ္ဝင္စား သည္မဟုတ္လား။ အဲေတာ့သူထင္သည့္အေျဖႏွင့္နီးစပ္ေနၿပီဆိုလွ်င္သူပီတိျဖစ္ရသလို၊ တခုခုကိုသူ လက္စသတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႕လည္း ခံစားမိရသည္။ တခါတေလေတာ့ကာမဆႏၵအထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ရသလိုပင္ခံစားခဲ့ရမိသည္ဆိုပါက ပိုမည္ဟုပင္မထင္။ လူေန တိုက္တန္းတြဲႀကီးေတ ြ ၾကားထ ဲက လမ္းကေလး အတိုင္း သူေလွ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ တကၠစီသမားကို လမ္းမႀကီးေပၚမွာပင္ရပ္ေစကာ က်သေလာက္ပိုက္ဆံေပးၿပီး ဆင္းကာ လမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ လက္ထ ဲမွာလည္း ဘူတာရံုအနီးက ပန္းဆိုင္က ဝယ္လာခဲ့သည့္ပန္းစည္းေလး တစည္းကိုင္လာခဲ့သည္။ သူ႕ကိုအံအားသင့္သြားေအာင္ရုတ္တရက္အငိုက္ဖမ္းလိုက္မည္ဟုစဥ္းစားထားၿပီး၊ မိမိကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျဖစ္သ ြားမလဲ ဆိုတာ ကိုသူသိခ်င္လွၿပီ။ သူဆိုတာ က စမ္းႏြယ္သိမ့္ဆိုသည့္ရွမ္းဗမာမ ေလး။ ထိုက္သူႏွင့္စမ္းႏြယ္သိမ့္တို႕ လ ြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္လကမွ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံအက္စန္ျမိဳ႕ က စတားဝါးကြန္ဗန္းရွင္းကိုအတူတူတက္ခဲ့ၾကေသးသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ တည္းသည

”သူငယ္ခ်င္း ငါေတာ္ေတာ္အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါကြာ။ကူညီေပးပါလား” ”ခက္တယ္ကြာ။မင္းကလဲ ဇြတ္ႀကီးပဲ။ေအး ရရင္ ငါေျပာမယ္။မင္းကိုဆက္သြယ္လို႔ရမယ့္ဖုန္းေပးခဲ့” ”ေအးေအး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ” ၿငိမ္းခ်မ္း တေယာက္ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးပါ။သူေထာင္ကလြတ္လာတာမၾကာေသး။သူေထာင္က်ရတာလဲ ခုသူမ်က္ႏွာေအာက္က်ၿပီးအကူအညီေတာင္းေနရတဲ့ ေဝယံဟိန္းရဲ႕ အျပစ္လဲမကင္းေပ။သူတို႔ေတြက ေတာင္ႀကီးနည္းပညာတကၠသိုလ္က ပထမႏွစ္ကတည္းက တေဆာင္တည္းေနခဲ့ခင္ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ေမဂ်ာေတြမတူၾကေပမယ့္ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ငတ္ေဖာ္ငတ္ဖက္ေတြမို႔ ညီအကိုေတြထက္ခ်စ္ၾကသည္။သူက မိဘမ႐ွိ။ဦးေလးျဖစ္သူက ၾကည့္႐ွဴ႕ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားတာ။ညီအကိုသားခ်င္းမ႐ွိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းမင္သည္။ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ အစစအရာရာ အနစ္နာခံသည္မို႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြေပါသည္။ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲေျဖၿပီးညမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ၾကစားၾကသည္။ၿပီးေတာ့ ေလ်ွာက္လည္ၾကေတာ့ သူက မသြားခ်င္။မူးေနလို႔ တခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔တားေသးသည္။ေဝယံထက္က မရ။အတင္းကိုသြားခ်င္ေနသည္။သူကေတာ္ေတာ္မူးေနသည္။ဆိုင္ကယ္သူစီးမယ္ဆိုေတာ့လဲ ေပးမစီး။သူ႔ေနာက္ကဘယ္သူ႔မွမလိုက္ရဲ။သူကလိုက္ၿပီး ထိန္းရသည္။ေ